"Like southern sweet tea on a hot afternoon, everything about Hush is just plain excellent. Holley's voice is nothing short of achingly beautiful, the songwriting could be used as an example of a poetic art form, and the production is top notch." — Hufflington Post

Wat onderscheidt werkelijk grote artiesten van de kleintjes? Geestdrift? Authenticiteit? Inlevingsvermogen? De kracht om door te zetten? Talent? Geluk? Marketing? Durf? Ongetwijfeld allemaal factoren van belang. Uiteindelijk maakt de consument zijn keuze, door verleiding of door zijn eigen gevoel te volgen.

Ik struikel al of ik Claire Holley moet categoriseren onder de kleintjes, want ze heeft al diverse knappe albums afgeleverd, en haar verdienste als singer songwriter is allang duidelijk gemaakt. Vervelende bijkomstigheid is het volume aan kwalitatief knappe cd’s die iedere maand maar weer opnieuw afgeleverd worden. Claire komt oorspronkelijk uit Mississippi en heeft daar van jongs af aan gestaan onder invloed van een rijke variatie aan muzikale stromingen. Wanneer je zo dicht mogelijk bij jezelf blijft dan zullen die invloeden overduidelijk naar voren komen in je eigen werk. Hush vertoont daarnaast een aantal vrijages met de lichte jazz, die het album van een aangename luchtige impuls voorzien. Dat Mrs. Holley een zeer gewaardeerde artiest is blijkt ook uit de overige muzikanten die haar van hun diensten voorzien. Deze sessie lui laten zich over het algemeen niet door de eerste de beste strikken. We hebben het over Greg Leisz, Ben Harris, Rob Seals en Don Heffington. Hush is niet echt een album wat er uitspringt door een uitzonderlijke productie, of een album dat schreeuwt om aandacht. Eigenlijk kun je deze plaat kenmerken als onopvallend.

Laat dit gegeven je echter niet op een dwaalspoor brengen, want zoals het gezegde zegt: “Verboden wateren kennen diepe gronden!” En dat zijn vaak de mooiste, lekkerste of de beste!